De Filipijnen, mixed feelings tot nu toe..

Magandang Umaga!

We zijn nu iets meer dan een week onderweg en al de nodige km’s gemaakt. We hebben al van alles meegemaakt, zowel hoogte- als dieptepunten. Dus ga er maar eens voor zitten, dit zou wel eens een lang verhaal kunnen worden…

Vorige week dinsdag zijn we goed, maar met wat vertraging aangekomen in Manila. Gelukkig ging alles bij de douane heel snel en stonden we dan echt officieel in de Filipijnen. We zijn gelijk doorgegaan naar het hotel om te slapen, het was nl alweer middernacht.

De dag erna hebben we onze spullen bij elkaar geraapt en zijn we Manila ingetrokken. Manila is in een paar woorden te omschrijven: een hele grote, drukke, smerige, met uitlaatgassen bedekte miljoenenstad, waar echt bijna niets te doen is. De luchtvervuiling hier staat gelijk aan het roken van twee pakjes sigaretten per dag, om maar een idee te hebben.
Na een dag een beetje door de stad te hebben rondgekeken, hadden we het dan ook al wel weer gezien. Helaas moesten we ons nog een dag vermaken in deze stad, voordat we met de nachtbus verder konden naar Banaue.
Wat we wel hebben gezien: de wijk ‘Intramuros’, een wijk waarin de Spaanse invloeden uit de tijd van de kolonisatie hier en daar nog zichtbaar zijn. We hebben daar het fort Santiago bezocht, wat best teleurstellend was. Daarnaast zijn we in één van de vele shoppingmalls geweest, maar eigenlijk alleen om te eten, omdat het erg lastig was om elders een leuk plekje te vinden om te eten, aangezien de stad niet op toeristen ingesteld is (toeristen kom je hier dan ook amper tegen). Ook hebben we ons eerste ritje in een tricycle gemaakt, je zit dan als passagier in een soort zijspan vastgelast aan een motor of fiets (arme mensen). En om even tot rust te komen in deze ontzettend drukke stad, zijn we in de Chinese tuin geweest in het Rival Park.

Bovenstaande klinkt natuurlijk niet echt als een fantastisch begin, maar wij dachten….het kan dus alleen nog maar beter worden! En dat werd het, in Banaue.

Banaue ligt ongeveer 350km ten noorden van Manila en is groen! Heerlijk, die frisse berglucht Banaue en omgeving staan bekend om de rijstterrassen die zich tegen de bergen aan bevinden, het zouden de mooiste van de wereld moeten zijn, dus we zijn benieuwd!
Na ons eerste tochtje in een jeepney (naast de tricycle een ander Filipijns transportmiddel) een lekker ontbijtje en een frisse douche hebben we eerst heel even rustig aan gedaan na een slechte nacht in de bus, waarna we naar het Banaue viewpoint zijn gelopen. Vanaf de verschillende viewpoints hadden we een mooi overzicht over de rijstvelden van Banaue. Jammer voor ons was dat de (meeste) rijstvelden nog aangelegd moesten worden, en daarom veel van de velden nog blank stonden. Maar dat mocht de pret niet drukken, het uitzicht werd er namelijk niet minder mooi op.

De dag erna zijn we naar Batad gegaan. Bij RJ, onze chauffeur, in de tricycle gesprongen en op naar het punt waar de weg eindigde. Vanaf daar was het nog ongeveer een half uurtje lopen naar Batad, Batad zelf ligt boven tegen de berg aan en biedt uitzicht over de vele rijstvelden die het rijk is. Wij konden vervolgens het dal in lopen en voor we het wisten stonden we midden tussen de rijstvelden. Dit was echt waanzinnig mooi! Overal waar we keken, zagen we rijstvelden met daar tussen in de huisjes van de locale bevolking. Omdat er geen weg loopt naar Batad, zijn de mensen zelfvoorzienend, waardoor het weinig ontwikkeld is, mooi om te zien. Nadat we tussen de terrassen hadden gelopen, moesten we de berg natuurlijk weer terug op, het was een korte, maar heftige klim, maar wat was het het waard! Op de terugweg nog even gestopt bij de rijstvelden van Bangaan, omdat ze daar wel al begonnen zijn met planten. Daardoor lijkt alles al zoveel groener, dat het weer opnieuw een fantastisch uitzicht gaf!
Wat ook echt heel leuk om te zien is dat de mens hier in harmonie samenleeft met alle dieren. Honden, katten, varkens, kippen, eenden, geiten en soms koeien lopen lekker langs de weg te scharrelen.

Voor de volgende dag hadden we RJ weer geregeld en gingen we naar de rijstvelden & hotsprings van Ducligan. Weer rijstvelden ja, want we krijgen er tot nu toe in ieder geval nog geen genoeg van. Het verschil met deze rijstvelden is dat ze al geel/goud gekleurd zijn en klaar zijn voor de oogst. Ook hier weer tussen de rijstvelden mogen lopen en gezien hoe de vrouwen de rijst met de hand oogsten. Uiteindelijk kwamen we bij de rivier onder in het dal aan, waar kinderen op jacht waren naar vis en waar Bart een stukje heeft gezwommen, Denise vond het te koud en hield het bij pootje baden. Uiteindelijk weer doorgelopen, want er zouden hotsprings in de buurt zijn. Eenmaal daar aangekomen, bleek dat ze er ware jacuzzi’s voor gebouwd hadden, maar de badmeester was niet op de hoogte van onze komst. De stop zat niet in de jacuzzi en dus liep het heerlijke warme water zo de afvoer in, helaas pindakaas voor ons, wij konden ons dus weer wagen aan de klim omhoog. Onderweg word je van alle kanten toegeroepen en wordt er naar je gezwaaid door alle kindjes en komen ze enthousiast naar je toe, zodoende hebben we ook een hele familie voorzien van portret-, gezins- en familiefoto’s. Deze mensen konden hun geluk niet op, mooi om te zien wat, voor ons iets heel simpels, zoiets met mensen daar doet.

Diezelfde avond zijn we opnieuw in de nachtbus gestapt, terug naar Manila. Met tape en net nieuw gekochte vesten, moesten we ons wapenen tegen de vrieskou die er in de bus heerst. Zelfs de buschauffeurs zitten in hun winterjas, maar de airco uitzetten is geen optie. De halve bus was blij met onze tape en zodoende dachten we een betere nacht tegemoet te gaan. Niets was minder waar, het was nog steeds een brakke nacht. Als je namelijk denkt dat de bus vol zit, dan zit de bus namelijk niet vol… De bus maakte (een beetje overdreven) 100 stops en iedere keer stapte er wel weer iemand in. Dus toen kwamen de plastic stoeltjes tevoorschijn! Die werden in een treintje achter elkaar in het gangpad gezet en daar mochten de mensen op zitten, in gedachten wensten we ze succes toe deze nacht.

’s Ochtends vroeg om 5.30u kwamen we aan in Manila, je zult het niet geloven, maar het is er 24/7 dus hartstikke druk. In onze zoektocht naar een Uber-taxi, is helaas Denise haar telefoon uit haar handen gegrist. We hebben allebei nog de sprint ingezet achter deze klootzak aan, maar hij was sneller op de fiets dan wij met onze twee backpacks per persoon waren. Na 3 meter verloor Denise haar evenwicht en viel ze voorover (gelukkig alleen wat schaafwonden, blauwe plekken en kneuzinkjes). Daarna maar vlug de eerste de beste taxi ingesprongen, want echt een fijn gevoel hadden we niet meer bij deze buurt. Op het vliegveld was een politiebureau, waar we aangifte hebben gedaan. Daarna toch echt door naar de terminal, waar het wachten was op het inchecken, want we vlogen door naar de Visayas en wel naar het eiland Cebu.

Wat een prachtige tropische bestemming moet zijn, was nu veranderd in een eiland vol gelopen met water en waar er nog meer water met bakken uit de lucht kwam.
Maar waar we vooral voor kwamen, waren de walvishaaien…dus het was hopen op een ochtend mooi weer, aangezien de walvissen net zoals de toeristen zijn (zoals ze hier zeggen), als het regent dan naaien ze ertussen uit.
Aangezien de voorspellingen voor de dag erna er iets beter uitzagen, hebben we op goede hoop de tocht naar de walvishaaien geboekt. Maar daar later meer over.

In de hoop op iets beter weer, zetten wij onze reis door de Filipijnen voort en als niet….dan zullen we de plannen wijzigen en dan zien we wel waar het weer ons heen leidt, we genieten er in ieder geval met volle teugen van!

Liefs Bart & Denise