Born to be Wild!

En toen was het alweer onze laatste in avond in Vietnam. Twee maanden zijn we al op weg, de tijd vliegt! En terwijl jullie allemaal van bar naar bar lopen in de polonaise, of juist de carnaval ontvluchten, hebben wij weer vanalles meegemaakt sinds we uit de trein gestapt zijn. Ga er maar eens goed voor zitten.

Na een lange treinreis waren we aangekomen in Nha Trang, een Vietnamese badplaats die, helaas voor hun, een directe vlucht naar Moskou heeft en dus vol irritante en onbeschofte Russen zit. En buiten het strand was er eigenlijk helemaal niets te zien of doen. 
Voor ons zou het een korte stop worden, even een dagje chillen met die billen bij een zwembad op het strand, dat we bijna van ons bedje waaide hinderde ons niet, we bleven stug liggen. 

De dag erna gingen we op pad met een 'easyrider'. Een biker die je van A naar B brengt achterop zijn motor, in ons geval van Nha Trang naar Dalat. We hadden geregeld dat Bart zelf mocht rijden en Denise zou achterop gaan en uiteraard gingen onze beide backpacks en al onze aankopen mee achterop naar Dalat. Het leuke aan deze easyrider is dat dit ook gelijk je gids is en je dus vanalles laat zien langs de weg en hierover wat uitleg geeft. We begonnen goed, nadat we de stad uitgereden waren, zijn we gaan tanken bij een lokale vismarkt. Oftewel Tino ging tanken, wij gingen even kijken hoe de vis van de boot gehaald werd en zagen hoe de krabbetjes aan de andere kant er weer gelijk tussenuit naaiden. Met een volle tank en na heel wat knuffels met twee hele kleine kittens, gingen we de bergen in. We reden tussen de rijstvelden en zagen hoe een boer op z'n ossenkar voorbij reed (alleen was deze os vervangen door een buffel). We reden echt in een prachtige omgeving! Helaas sloeg het noodlot toe bij de volgende koffiestop...ok, zo dramatisch als het nu klinkt was het niet, maar wel even vervelend. Denise verstapte zich namelijk bij het afstappen en had gelijk een enkel zo dik als een obese tennisbal, waar ze niet meer op kon staan. Met veel hulp van de locals aldaar, grote klonten ijs en een hangmat hebben we de tijd uitgezeten totdat de transfer terug naar de stad er was, want Tino wilde zo niet met haar verder. Onze supergave motortocht kwam daar dus tot een einde. 
De pick up bracht Denise naar een militair ziekenhuis voor een bezoekje bij haar Vietnamese collega's (iets wat ons vanaf het begin af aan al leuk leek haha, maar niet op deze manier), daar moesten we 21 euro afrekenen als voorschot en alles wat we niet gebruikten, zouden we terug krijgen. 'Wat? Krijgen we geld terug?' riepen we gelijk (en we horen het jullie ook denken), ja dus. Na een foto van de enkel die door de oncoloog bekeken werd, kregen we 17 euro terug en een mooie souvenir mee naar huis! 

De volgende drie dagen verbleven wij dus toch nog even in Nha Trang om de enkel rust te bieden. We zaten in een fancy appartement met keukentje en wasmachine en ook al hadden we van tevoren gedacht dat we een half jaar niet hoefden te koken of te wassen, dat hebben we toen dus wel gedaan. Daarnaast hadden een supermooi zwembad tot onze beschikking met een nog mooier uitzicht. Rust zouden we hebben :) en met een superzuster als Bart in de buurt, kon Denise al snel weer kleine stukjes lopen.

Na drie dagen rust wilden we toch ook wel weer verder, want ons visum gaat uiteindelijk ook een keer verlopen. We namen de bus naar Mui Ne en kwamen terecht in een sleeperbus (overdag), waarin de stoelen bijna 180 graden plat kunnen, perfect dus! 
Eenmaal in Mui Ne werd het nog beter, we kregen gelijk een upgrade in het hotel en ook daar hadden we een heel fijn zwembad op 20m van onze kamer. Ook hier hebben we het zwembad niet verlaten en kwamen we eigenlijk alleen buiten het hotel voor het avondeten. 
In Mui Ne zijn witte en rode zandduinen te zien, moet een leuk dagtripje zijn, maar die hebben we helaas nog niet kunnen doen. Bart zou in eerste instantie misschien alleen gaan, maar bleef uiteindelijk toch ook liever aan het zwembad. Wel hebben we een hoop leuke mensen leren kennen daar, waarmee we iedere keer op pad gingen voor eten. 

Uiteindelijk moesten we toch ook Mui Ne verlaten en dat hebben we gedaan met, jawel, een easyrider. We zullen jullie niet langer in spanning houden, maar deze trip hebben we zonder blessures overleefd! Alleen een beetje doorzitplekken van het lange rijden. Deze keer gingen we met Ken op pad en Ken bracht ons uiteindelijk in twee dagen naar Ho Chi Minh City, oftewel Saigon zoals ze het hier nog steeds noemen. Onderweg reden we wederom door rijstvelden, langs de kust, tussen een hoop verschillende plantages en stopten we overal kort om even een kijkje te nemen. Om 16u op de tweede dag bereikten we Saigon, tijdens de spits, wat een chaos!! Meest intensief stukje motor rijden ooit voor Bart, we reden echt schouder aan schouder met 10 brommers op een 2-baansweg. Overal, maar dan ook overal waar je kijkt, rijden brommers. Als voetganger moet je bijna je leven wagen om over te kunnen steken, beetje overdreven natuurlijk, want ze rijden behendig om je heen. Maar als je over wilt steken, moet je dit eigenlijk gewoon doen. Het beste is om constant op hetzelfde tempo te blijven lopen, want dan kunnen de brommerrijders het beste inschatten hoe ze om je heen kunnen rijden. De souvenir-t-shirts vertellen je dan ook: 'keep calm and cross the street'. 
In Saigon hebben we het War Remnants Museum bezocht, een must-see. Hier word je vanalles over de Vietnam-oorlog verteld en zie je hoe gruwelijk deze is geweest en wat nu nog de gevolgen ervan zijn. Denk aan Agent Orange, die veel mensen verminkt hebben en waarvan het nageslacht ook verminkt geboren is. Echt gruwelijk. Daarnaast zijn we naar de bekende tunnels gegaan, wij hebben echter voor een minder toeristische tunnel gekozen iets verder uit de stad. We mochten zelf ervaren hoe het was, door zelf kleine stukjes door de tunnels te kruipen. En op sommige punten waren ze echt smal en klein. De tunnels die we bezochten zijn niet groter of wijder gemaakt voor de toeristen, waardoor het je echt een goede indruk geeft. Het is erg vochtig en benauwd in die tunnels, ongelooflijk hoe die mensen het daar uitgehouden hebben. Na een paar rondjes rondgekropen te hebben, heeft Bart zich nog uit kunnen leven op de schietbaan met een M1 Garand (voor de kenners..). 

Vanaf Mui Ne merken we eigenlijk ook dat we steeds zuidelijker in Vietnam raken, de temperatuur loopt steeds verder op. Je hoort ons niet klagen hoor :) De komende weken zal voor ons het kwik niet onder de 35 graden komen, dat wordt zweten dus.

Als laatste stop in Vietnam zijn we naar de Mekong Delta gegaan en verbleven we twee nachten in een homestay. Heel fijn om nog even de chaos van de stad te kunnen ontvluchten. We zaten op een eilandje in de Mekong Delta, genaamd An Binh. Geen auto's, dus de wegen waren maar smal, net breed genoeg om elkaar te kunnen passeren op tweewielers. We hebben hier in alle vroegte een boottocht door de Mekong Delta gemaakt, mooi om te zien hoe de mensen op en rondom het water leven. Daarnaast bezochten we een floating market, die niet zoveel voorstelde, maar we wel een hoop lekker en niet zo lekker fruit geprobeerd hebben, zijn we naar een bee-farm gegaan en naar een plek waar ze rijst en kokosnoten omtoveren tot een hoop lekkers. Denk aan gepofte rijst, rijstwijn, coconutcandy en nog veel meer en dit mochten wij allemaal proeven, jammie! 
De middag erna lekker doorgebracht in een hangmat en toen hebben we ook besloten dat we ook nog even naar Myanmar willen dit half jaar, zo veel goede dingen over gehoord. Moet echt prachtig zijn en nog heel authentiek, we zijn er erg benieuwd naar. 
Vandaag terug gereisd naar Ho Chi Minh City, zodat we morgen met de bus door kunnen reizen naar Phnom Penh in Cambodja, weer een nieuw land en een stempel rijker in onze paspoorten ;) 
Het enige jammere is dat het nu, na 1.5 maand, wel weer even afgelopen is met de miljoenen trekken uit de pinautomaat. Het miljonairsleven beviel ons wel!

Liefs, Bart & Denise