Road to Mandalay
29 maart 2017 - Mandalay, Myanmar
Mingalabar!
Myanmar. Wauw. Wat een ongelooflijk, bijzonder land. De mensen zijn zo vriendelijk, nieuwsgierig naar blanken, behulpzaam en ontzettend gastvrij. Iedereen zwaait naar je of roept je gedag, jong en oud. Je merkt aan veel dingen dat dit land nog niet echt klaar is voor het massatoerisme, maar dat ze er wel al van geprofiteerd hebben dat er toeristen naar hun land komen.
Maar goed. Onze road to Mandalay begon in Yangon. Veel mensen denken dat dit de hoofdstad is, maar dat is het dus niet. Naypyidaw is dat namelijk sinds 2005, we zijn er niet geweest en hebben ook geen idee van waar het ligt, maar het is een weetje. Wat opvalt in Yangon is dat er geen één scooter rondrijdt, want dat is kennelijk verboden. Het is een grote stad, maar alle bezienswaardigheden ‘downtown’ waren goed te belopen. We hadden een route gekregen van onze receptionist en daar gingen we. We hebben een hele dag rond gelopen en hebben een hoop pagodes en Britse koloniale gebouwen gezien, maar uiteindelijk kwamen we uit bij het hoogtepunt van Yangon: de Shwedagon Pagode. De belangrijkste pagode in het land en is hij ontzettend indrukwekkend. De hele pagode is bekleed met goudblad en hij schittert in het zonlicht, wat een prachtig contrast geeft tegen de blauwe lucht. Het was er ontzettend druk, gelukkig niet alleen met toeristen, maar voornamelijk met locals die erheen komen om te bidden.
De dag erna zijn we met de nachtbus naar Bagan gegaan. Om 5.00u werden we in Bagan gedropt en zijn we naar het hotel gegaan. Normaal gesproken zouden we daar echt niet blij van worden, maar in dit geval kwam het perfect uit, hoe gebroken en moe we ook waren. Bagan is een plaats die bekend staat om zijn honderden pagodes. En om de zon op te zien komen boven al deze pagodes moet ontzettend mooi zijn. Dus eenmaal bij het hotel hebben we onze tassen gedropt en zijn we gelijk op de e-bike gestapt (de elektrische scooter) op weg naar de vallei om de zon op te zien komen. We hadden een pagode gekozen die niet te ver was, maar wel mooi zou zijn voor de zonsopkomst. En het was magisch! Eerst een heel kleurenspel doordat de lucht veranderde en na een tijdje kwam de zon echt boven de aarde uit, dat is ook het moment waarop tientallen luchtballonnen de lucht in gaan en dat maakt het hele plaatje nog net even wat mooier. Vol ongeloof keken we ernaar, we hebben er denk ik wel twee uur gezeten. Daarna terug naar het hotel voor een ontbijt, waarna we al vrij snel konden inchecken om nog een aantal gemiste uren slaap in te halen, maar de zonsopgang hadden we al in the pocket! ’s Middags zijn we weer op pad gegaan en hebben we voornamelijk de omgeving wat verkend, uiteindelijk toch ook nog even gestopt om een aantal pagodes van binnen te bekijken. Ook hebben we gezocht naar de perfecte tempel om de volgende dag nogmaals de zonsopgang te bewonderen en nadat we deze gevonden hadden, zijn we een tempel gaan opzoeken om te zien hoe de zon uiteindelijk ook weer onder gaat achter de bergen. Bij die tempel kwamen we twee Nederlandse meisjes tegen die we ook al in Yangon hadden ontmoet bij ons in het hostel, toevallig dus! Met deze meiden hebben we na de zonsondergang samen gegeten en wat tips uitgedeeld over de vele pagodes.
De dag erna zijn we weer vroeg opgestaan voor opnieuw de zonsopgang. De e-bike weer op om onze tempel te zoeken, helaas bleek dit in het donker een stuk lastiger te zijn. Uiteindelijk kwamen we een local tegen die een mooie plek voor ons had en laat dat nou net de plek zijn die we uitgezocht hadden, alsof het zo moest zijn! Hij stuurde ons helaas naar de tempel naast diegene die wij uitgezocht hadden, want volgens hem mochten we die niet op. Dus nadat hij uit het zicht was, zijn we toch stiekem die andere opgeklommen, waarvan we zeker wisten dat het wel mocht, aangezien hij niet afgesloten was zoals vele anderen wel zijn. En blij dat we dat gedaan hebben! We waren precies op tijd voor de zonsopgang en waren helemaal alleen, hoeveel mooier wil je het hebben?! De zon kwam recht voor onze neus op en de ballonnen vlogen weer sierlijk over ons heen, langzaam warmden we op en genoten we van dit prachtige uitzicht. Want hoe mooi en indrukwekkend sommige pagodes ook waren, het allermooiste vonden we de uitzichten die je had over de hele vallei. Wat ook echt heel leuk is aan Bagan is dat de meeste pagodes zich op de vallei bevinden en je daar alleen kan komen via grind- en zandpaadjes. We vonden het dan ook fantastisch om daar de hele dag rond te rijden en als het ware te verdwalen, want overal waar je keek, zag je weer een nieuwe pagode, tempel of ruïne. Soms stopten we om ze van binnen te bekijken, maar meestal zijn ze van buiten mooier en bijzonderder dan van binnen, op een enkeling na. Daarnaast kom je tijdens het rijden ook gewoon de geitenboer met zijn kudde tegen of een local met zijn ossenkar. Ook paard en wagen is hier nog een officieel vervoersmiddel. Aan het einde van de dag hadden we ook weer een mooie zonsondergang bij een tempel die bij aankomst op slot was, onze NL’se vriendinnen hadden de local die er rondliep gevraagd om een sleutel en wonder boven wonder had hij deze, helemaal perfect dus!
De laatste dag in Bagan hebben we de zonsopgang overgeslagen, want mooier dan de vorige zou hij niet meer worden en we vonden het ook gewoon te vroeg… We hebben een aantal pagodes bekeken die we nog wilden zien en uiteindelijk ook de zonsondergang overgeslagen en maar goed ook, want rond die tijd waaide er even een hoosbui over Bagan heen.
Na Bagan was het tijd voor Kalaw, het startpunt van onze driedaagse trekking naar het bekendere Inle Lake. In Kalaw zelf hebben we niets gedaan, behalve onze tas klaar gemaakt voor de trekking. We hadden onze trekking met Phyo en Yumon geboekt en zijn de eerste dag met Phyo gestart, Yumon sloot vanaf dag twee aan met vier andere mensen. Kennelijk was er ook een tweedaagse optie voor de trek, wisten wij niet haha.
De trekking was heftig. En dan bedoelen we niet alleen fysiek (Bart vond hem sowieso fysiek niet zo heftig). We zijn echt weer even met twee benen op de grond gezet, want wat hebben we het goed in NL. We liep van dorpje naar dorpje en verbleven ’s avonds bij mensen thuis. Door het toerisme hebben deze mensen nu allemaal wat meer geld en om die reden wonen deze mensen dan ook in een huis van steen. Maar daar is het gelijk ook mee gezegd. In de ramen zit bv geen glas, een zeil volstaat ook of het is gewoon open. We sliepen op dunne matrasjes op de grond, maar de mensen zelf slapen nog steeds op bamboematjes. Het toilet is buiten en is een bamboehutje met een hang-wc zonder stromend water, dus met een zelf gefabriceerd emmertje spoel je de wc door. De douche is een open ruimte waar een zeil als deur dient en ook niet altijd sluitend is, daarin staat een stenen ton vol koud water en een emmertje waarmee je het water over jezelf heen giet. Het land wordt nog bewerkt met behulp van de ossenkar of als ze die niet hebben met de hand, water wordt nog bij de put gehaald en de kinderen spelen nog met een stok en een wiel, zoals onze opa’s en oma’s dat deden. We gingen echt 75 jaar terug in de tijd.
Tijdens de trekking zagen we het landschap continu veranderen: van jungle tot de meest droge plek op aarde en daarna weer een groene oase. Na drie lange dagen lopen, kwamen we uiteindelijk aan op de bestemming waar we opgehaald zouden worden door een auto om ons naar het meer te brengen. We gingen local style en werden achter in de pick up geladen, we waren al lang blij dat we niet meer hoefden te lopen. Want de spieren en blaren waren er ondertussen wel klaar mee. Aangekomen bij het meer legden we het laatste stuk nog per boot af voordat we dan echt aankwamen in Nyaung Shwe, een dorpje aan het Inle Lake.
Het was een mooie ervaring, maar eerlijk is eerlijk, we waren na twee dagen primitief leven heel erg blij toen we bij ons hotel aankwamen en weer op onze eigen manier konden douchen en ’s avonds weer in een echt bed lagen, we hebben heerlijk lang geslapen.
De enige dag die we in Nyaung Shwe hadden, hebben we helemaal niks gedaan. Alleen de ‘administratie’ bijgewerkt. We hebben ons hotel eigenlijk alleen verlaten voor de lunch en daarna weer voor het avondeten. Inle Lake staat bekend om zijn drijvende eilandjes, vissers die met één been het meer rondpeddelen en om de ‘Longnecks’. We hadden dus een boottochtje kunnen maken om die dingen te zien, maar we hadden gehoord en gelezen dat dit eigenlijk maar commercieel gedoe is. Je wordt van winkeltje naar winkeltje gevaren, stopt bij de longnecks en vissers om een foto te maken, die dan een acrobatisch standje voor je perfecte shot aannemen en die je vervolgens hiervoor mag betalen. Wij hebben bedankt, want het mooiste van het Inle Lake, de floating gardens, hadden we al gezien tijdens ons boottochtje aan het einde van de trek en daarbij hadden we toen ook nog eens het perfecte shot van de visser genomen.
’s Avonds na het avondeten waren we nog even op de plaatselijke markt gaan kijken en daar kwamen we de rest van onze trekgroep ook weer tegen, dus dat werd nog een gezellige avond.
De dag erna stapten we alweer in de bus richting Mandalay, onze laatste stop in Myanmar. Daar troffen we de Nederlandse meisjes weer en zijn we met één van hen Mandalay Hill opgeklommen, de ander was helaas ziek. Bovenop de heuvel staat een pagode en onderweg kom je een hoop locals tegen. Van hun kregen we ook de tip om met Yussuf en Koko een dagje op stap te gaan en bij toeval kwamen we die twee mannen al tegen op straat, ons dagje uit stond gepland! Yussuf en Koko zijn twee jonge mannen uit Mandalay en zij hebben ons achterop hun scooter meegenomen en ons de omgeving laten zien. We zijn oa bij een hoop pagodes geweest, hebben weer een andere heuvel beklommen, hebben een klooster bezocht en we hebben de bekende U Bein brug gezien. Aan het einde van de dag werden we meegenomen naar hun families om deze te ontmoeten, inclusief de zoon van Yussuf die net een week oud was. Daarna mochten we mee naar hun moskee om het avondgebed bij te wonen en werden we rondgeleid door de klaslokalen waar de kinderen de koran aan het leren waren. Hoewel het nooit ons geloof zou kunnen zijn, was het wel bijzonder om dit te zien. De dag erna zijn we terug gegaan naar de familie van Yussuf (Koko was aan het werk) om de familie van polaroids te voorzien en werden we nog net voordat we moesten vertrekken naar het vliegveld uitgenodigd voor de lunch bij hun thuis. Zoals we zeiden, de mensen zijn hier echt supervriendelijk, hebben echt het beste met je voor, van welk geloof ook.
Wij hebben echt super genoten van Myanmar en kunnen dit toch ook wel een hoogtepunt van de reis tot nu toe noemen. Voor wie niet bang is voor slechte infrastructuur (de A2 hier is niet meer dan een geasfalteerd knollenveld) en daardoor lange reistijden en op zoek is naar authentieke cultuur en een vriendelijk volk, ga naar Myanmar nu er nog geen massatoerisme is! We kunnen het alleen maar aanbevelen.
Liefs Bart & Denise
Myanmar. Wauw. Wat een ongelooflijk, bijzonder land. De mensen zijn zo vriendelijk, nieuwsgierig naar blanken, behulpzaam en ontzettend gastvrij. Iedereen zwaait naar je of roept je gedag, jong en oud. Je merkt aan veel dingen dat dit land nog niet echt klaar is voor het massatoerisme, maar dat ze er wel al van geprofiteerd hebben dat er toeristen naar hun land komen.
Maar goed. Onze road to Mandalay begon in Yangon. Veel mensen denken dat dit de hoofdstad is, maar dat is het dus niet. Naypyidaw is dat namelijk sinds 2005, we zijn er niet geweest en hebben ook geen idee van waar het ligt, maar het is een weetje. Wat opvalt in Yangon is dat er geen één scooter rondrijdt, want dat is kennelijk verboden. Het is een grote stad, maar alle bezienswaardigheden ‘downtown’ waren goed te belopen. We hadden een route gekregen van onze receptionist en daar gingen we. We hebben een hele dag rond gelopen en hebben een hoop pagodes en Britse koloniale gebouwen gezien, maar uiteindelijk kwamen we uit bij het hoogtepunt van Yangon: de Shwedagon Pagode. De belangrijkste pagode in het land en is hij ontzettend indrukwekkend. De hele pagode is bekleed met goudblad en hij schittert in het zonlicht, wat een prachtig contrast geeft tegen de blauwe lucht. Het was er ontzettend druk, gelukkig niet alleen met toeristen, maar voornamelijk met locals die erheen komen om te bidden.
De dag erna zijn we met de nachtbus naar Bagan gegaan. Om 5.00u werden we in Bagan gedropt en zijn we naar het hotel gegaan. Normaal gesproken zouden we daar echt niet blij van worden, maar in dit geval kwam het perfect uit, hoe gebroken en moe we ook waren. Bagan is een plaats die bekend staat om zijn honderden pagodes. En om de zon op te zien komen boven al deze pagodes moet ontzettend mooi zijn. Dus eenmaal bij het hotel hebben we onze tassen gedropt en zijn we gelijk op de e-bike gestapt (de elektrische scooter) op weg naar de vallei om de zon op te zien komen. We hadden een pagode gekozen die niet te ver was, maar wel mooi zou zijn voor de zonsopkomst. En het was magisch! Eerst een heel kleurenspel doordat de lucht veranderde en na een tijdje kwam de zon echt boven de aarde uit, dat is ook het moment waarop tientallen luchtballonnen de lucht in gaan en dat maakt het hele plaatje nog net even wat mooier. Vol ongeloof keken we ernaar, we hebben er denk ik wel twee uur gezeten. Daarna terug naar het hotel voor een ontbijt, waarna we al vrij snel konden inchecken om nog een aantal gemiste uren slaap in te halen, maar de zonsopgang hadden we al in the pocket! ’s Middags zijn we weer op pad gegaan en hebben we voornamelijk de omgeving wat verkend, uiteindelijk toch ook nog even gestopt om een aantal pagodes van binnen te bekijken. Ook hebben we gezocht naar de perfecte tempel om de volgende dag nogmaals de zonsopgang te bewonderen en nadat we deze gevonden hadden, zijn we een tempel gaan opzoeken om te zien hoe de zon uiteindelijk ook weer onder gaat achter de bergen. Bij die tempel kwamen we twee Nederlandse meisjes tegen die we ook al in Yangon hadden ontmoet bij ons in het hostel, toevallig dus! Met deze meiden hebben we na de zonsondergang samen gegeten en wat tips uitgedeeld over de vele pagodes.
De dag erna zijn we weer vroeg opgestaan voor opnieuw de zonsopgang. De e-bike weer op om onze tempel te zoeken, helaas bleek dit in het donker een stuk lastiger te zijn. Uiteindelijk kwamen we een local tegen die een mooie plek voor ons had en laat dat nou net de plek zijn die we uitgezocht hadden, alsof het zo moest zijn! Hij stuurde ons helaas naar de tempel naast diegene die wij uitgezocht hadden, want volgens hem mochten we die niet op. Dus nadat hij uit het zicht was, zijn we toch stiekem die andere opgeklommen, waarvan we zeker wisten dat het wel mocht, aangezien hij niet afgesloten was zoals vele anderen wel zijn. En blij dat we dat gedaan hebben! We waren precies op tijd voor de zonsopgang en waren helemaal alleen, hoeveel mooier wil je het hebben?! De zon kwam recht voor onze neus op en de ballonnen vlogen weer sierlijk over ons heen, langzaam warmden we op en genoten we van dit prachtige uitzicht. Want hoe mooi en indrukwekkend sommige pagodes ook waren, het allermooiste vonden we de uitzichten die je had over de hele vallei. Wat ook echt heel leuk is aan Bagan is dat de meeste pagodes zich op de vallei bevinden en je daar alleen kan komen via grind- en zandpaadjes. We vonden het dan ook fantastisch om daar de hele dag rond te rijden en als het ware te verdwalen, want overal waar je keek, zag je weer een nieuwe pagode, tempel of ruïne. Soms stopten we om ze van binnen te bekijken, maar meestal zijn ze van buiten mooier en bijzonderder dan van binnen, op een enkeling na. Daarnaast kom je tijdens het rijden ook gewoon de geitenboer met zijn kudde tegen of een local met zijn ossenkar. Ook paard en wagen is hier nog een officieel vervoersmiddel. Aan het einde van de dag hadden we ook weer een mooie zonsondergang bij een tempel die bij aankomst op slot was, onze NL’se vriendinnen hadden de local die er rondliep gevraagd om een sleutel en wonder boven wonder had hij deze, helemaal perfect dus!
De laatste dag in Bagan hebben we de zonsopgang overgeslagen, want mooier dan de vorige zou hij niet meer worden en we vonden het ook gewoon te vroeg… We hebben een aantal pagodes bekeken die we nog wilden zien en uiteindelijk ook de zonsondergang overgeslagen en maar goed ook, want rond die tijd waaide er even een hoosbui over Bagan heen.
Na Bagan was het tijd voor Kalaw, het startpunt van onze driedaagse trekking naar het bekendere Inle Lake. In Kalaw zelf hebben we niets gedaan, behalve onze tas klaar gemaakt voor de trekking. We hadden onze trekking met Phyo en Yumon geboekt en zijn de eerste dag met Phyo gestart, Yumon sloot vanaf dag twee aan met vier andere mensen. Kennelijk was er ook een tweedaagse optie voor de trek, wisten wij niet haha.
De trekking was heftig. En dan bedoelen we niet alleen fysiek (Bart vond hem sowieso fysiek niet zo heftig). We zijn echt weer even met twee benen op de grond gezet, want wat hebben we het goed in NL. We liep van dorpje naar dorpje en verbleven ’s avonds bij mensen thuis. Door het toerisme hebben deze mensen nu allemaal wat meer geld en om die reden wonen deze mensen dan ook in een huis van steen. Maar daar is het gelijk ook mee gezegd. In de ramen zit bv geen glas, een zeil volstaat ook of het is gewoon open. We sliepen op dunne matrasjes op de grond, maar de mensen zelf slapen nog steeds op bamboematjes. Het toilet is buiten en is een bamboehutje met een hang-wc zonder stromend water, dus met een zelf gefabriceerd emmertje spoel je de wc door. De douche is een open ruimte waar een zeil als deur dient en ook niet altijd sluitend is, daarin staat een stenen ton vol koud water en een emmertje waarmee je het water over jezelf heen giet. Het land wordt nog bewerkt met behulp van de ossenkar of als ze die niet hebben met de hand, water wordt nog bij de put gehaald en de kinderen spelen nog met een stok en een wiel, zoals onze opa’s en oma’s dat deden. We gingen echt 75 jaar terug in de tijd.
Tijdens de trekking zagen we het landschap continu veranderen: van jungle tot de meest droge plek op aarde en daarna weer een groene oase. Na drie lange dagen lopen, kwamen we uiteindelijk aan op de bestemming waar we opgehaald zouden worden door een auto om ons naar het meer te brengen. We gingen local style en werden achter in de pick up geladen, we waren al lang blij dat we niet meer hoefden te lopen. Want de spieren en blaren waren er ondertussen wel klaar mee. Aangekomen bij het meer legden we het laatste stuk nog per boot af voordat we dan echt aankwamen in Nyaung Shwe, een dorpje aan het Inle Lake.
Het was een mooie ervaring, maar eerlijk is eerlijk, we waren na twee dagen primitief leven heel erg blij toen we bij ons hotel aankwamen en weer op onze eigen manier konden douchen en ’s avonds weer in een echt bed lagen, we hebben heerlijk lang geslapen.
De enige dag die we in Nyaung Shwe hadden, hebben we helemaal niks gedaan. Alleen de ‘administratie’ bijgewerkt. We hebben ons hotel eigenlijk alleen verlaten voor de lunch en daarna weer voor het avondeten. Inle Lake staat bekend om zijn drijvende eilandjes, vissers die met één been het meer rondpeddelen en om de ‘Longnecks’. We hadden dus een boottochtje kunnen maken om die dingen te zien, maar we hadden gehoord en gelezen dat dit eigenlijk maar commercieel gedoe is. Je wordt van winkeltje naar winkeltje gevaren, stopt bij de longnecks en vissers om een foto te maken, die dan een acrobatisch standje voor je perfecte shot aannemen en die je vervolgens hiervoor mag betalen. Wij hebben bedankt, want het mooiste van het Inle Lake, de floating gardens, hadden we al gezien tijdens ons boottochtje aan het einde van de trek en daarbij hadden we toen ook nog eens het perfecte shot van de visser genomen.
’s Avonds na het avondeten waren we nog even op de plaatselijke markt gaan kijken en daar kwamen we de rest van onze trekgroep ook weer tegen, dus dat werd nog een gezellige avond.
De dag erna stapten we alweer in de bus richting Mandalay, onze laatste stop in Myanmar. Daar troffen we de Nederlandse meisjes weer en zijn we met één van hen Mandalay Hill opgeklommen, de ander was helaas ziek. Bovenop de heuvel staat een pagode en onderweg kom je een hoop locals tegen. Van hun kregen we ook de tip om met Yussuf en Koko een dagje op stap te gaan en bij toeval kwamen we die twee mannen al tegen op straat, ons dagje uit stond gepland! Yussuf en Koko zijn twee jonge mannen uit Mandalay en zij hebben ons achterop hun scooter meegenomen en ons de omgeving laten zien. We zijn oa bij een hoop pagodes geweest, hebben weer een andere heuvel beklommen, hebben een klooster bezocht en we hebben de bekende U Bein brug gezien. Aan het einde van de dag werden we meegenomen naar hun families om deze te ontmoeten, inclusief de zoon van Yussuf die net een week oud was. Daarna mochten we mee naar hun moskee om het avondgebed bij te wonen en werden we rondgeleid door de klaslokalen waar de kinderen de koran aan het leren waren. Hoewel het nooit ons geloof zou kunnen zijn, was het wel bijzonder om dit te zien. De dag erna zijn we terug gegaan naar de familie van Yussuf (Koko was aan het werk) om de familie van polaroids te voorzien en werden we nog net voordat we moesten vertrekken naar het vliegveld uitgenodigd voor de lunch bij hun thuis. Zoals we zeiden, de mensen zijn hier echt supervriendelijk, hebben echt het beste met je voor, van welk geloof ook.
Wij hebben echt super genoten van Myanmar en kunnen dit toch ook wel een hoogtepunt van de reis tot nu toe noemen. Voor wie niet bang is voor slechte infrastructuur (de A2 hier is niet meer dan een geasfalteerd knollenveld) en daardoor lange reistijden en op zoek is naar authentieke cultuur en een vriendelijk volk, ga naar Myanmar nu er nog geen massatoerisme is! We kunnen het alleen maar aanbevelen.
Liefs Bart & Denise
Morgen weer nieuw reisverslag?
X pap en Hellen.